Praca jest jak drugi dom. I choć niewiadomo jak byśmy nie chcieli tego przyznać, to musimy – w pracy bowiem spędzamy tak dużo czasu, że chcąc nie chcąc jest to miejsce, z którym jesteśmy mocno związani. Nie bez powodu mamy w nim swój kącik, większy lub mniejszy, który urządzamy tak, by dobrze i swobodnie się w nim czuć. Często nosi cechy, które sami posiadamy – oddaje naszą osobowość. Podobnie jest z ludźmi, z którymi pracujemy. Wiedzą o nas więcej, niż nam się wydaje – tak samo to właśnie z nimi spędzamy bardzo dużo czasu – często więcej niż z własnymi przyjaciółmi. Warto jednak pamiętać, że praca, to praca. A w niej potrzebny jest dystans.
Cechą ludzkiej natury jest potrzeba dzielenia się własnym życiem. Nie bez powodu serwisy społecznościowe odniosły tak wielki sukces. W każdym z nas drzemie, różnej wielkości, potrzeba ekshibicjonizmu. No bo niby dlaczego tak chętnie kobiety wrzucają półnagie zdjęcia na profile facebookowe, a mężczyźni chętnie informują na Twitterze o tym, co jedli na obiad? Ta potrzeba, nie powściągnięta w odpowiednim momencie, może stać się dla nas dużą przeszkodą. Nie tylko sprzyja powstawaniu plotek w towarzyskim gronie, lecz także może utrudnić życie zawodowe. Koledzy zazwyczaj dobrze wiedzą, co u nas słychać, sami ich o tym informujemy, mówiąc o miejscu, w którym się udajemy na urlop, biegnąc do przedszkola po odbiór dziecka, czy biorąc wolne z powodu grypy panującej wśród domowników. Dobra atmosfera w pracy to jeden z kluczy do sukcesu. To także jeden z niezbędnych czynników potrzebnych do osiągnięcia szczęścia – realizuje potrzebę bycia lubianym i akceptowanym członkiem zespołu, który dąży do osiągnięcia wspólnie określonego celu. Nie zawsze więc warto być outsiderem, z którym nikt nie chce rozmawiać. Jednak nie warto też przesadzić w drugą stronę i z otwartymi ramionami informować cały świat o tym, co też ciekawego dzieje się w naszym życiu. Dlaczego?
Rynek pracy zdominowany jest przez korporacje. Starają się one kreować na miejsca przyjazne swoim pracownikom – pełne zadowolonych i zgranych ze sobą zespołów, tworzonych przez kreatywnych ludzi z pasją. Niestety, korporacja to nie tylko miejsce pracy. To także drabina, po której można się wspinać. O tym, jak najszybciej pokonywać szczeble, każdy decyduje sam. Niektórzy chcą to zrobić możliwie szybko i łatwo – nawet po trupach. W swojej drodze na szczyt chętnie wykonają kilka ciosów poniżej pasa, wykorzystując dokładną wiedzę na temat swoich konkurentów. Czasem więc warto zachować dystans, aby nikt nie mógł wykorzystać odpowiednich informacji na nasz temat.
Profile w serwisach społecznościowych, do których często i bez większego namysłu zapraszamy znajomych z pracy, to doskonałe narzędzie do śledzenia nas nie tylko przez współpracowników, lecz także kadrę zarządzającą. Dzięki nim łatwo można sprawdzić prawdomówność kandydata, a pojawiające się w profilu prywatne informacje mogą także służyć do szantażu emocjonalnego oraz manipulacji. Wykorzystywanie informacji o pracownikach jest szczególnie częste podczas decydowania o awansach. W Polsce niestety rzadko awansuje się kobiety, o których się wie, że planują powiększenie rodziny i normalną praktyką jest podpytywanie ich o partnera. Jeśli go nie ma, pracownik jest bardziej doceniany i chętniej awansowany. Jeśli partner jest, lub jest homoseksualny, od razu może spodziewać się większych trudności. Niestety, Polska wciąż jest krajem myślącym stereotypowo, choć miejsca pracy ludzi sztuki i rozrywki zaczęły się pod tym względem zmieniać. Jednak nie wszystkie, dlatego warto intymne informacje na swój temat zachowywać dla siebie.
Nazbyt duża otwartość sprzyja także powstawaniu więzi. Niekiedy jest ona niechlubnym hamulcowym, kiedy ze względu za sentyment i więzi ze współpracownikami nie chcemy zmieniać pracy na lepiej płatną czy bardziej rozwijającą. Ciepła przyjaźń potrafi zmienić się także w gorący romans, a – co każdy już chyba wie – nikomu biurowe miłostki jeszcze na dobre nie wyszły. Przyjaźń czy miłość w relacjach zawodowych to duża komplikacja, która przysłoni zdrowy rozsądek, logiczne myślenie i racjonalne wybory.
Z pracą jest tak jak z jedzeniem – trzeba zachować umiar, żeby się nie przejeść albo nie dostać niestrawności. Subtelny dystans sprawdzi się znacznie lepiej od szczegółowego opisywania swojego życia. Mówmy o sobie tyle, ile nasi współpracownicy muszą o nas wiedzieć, pikantne szczegóły zostawmy do opowiadania przyjaciołom. Nigdy nie wiemy, do kogo trafią nasze opowieści, i kto jaki zrobi z nich użytek.
