Polska wraz z Czechami, Słowacją, Węgrami i Bułgarią znajduje się w czołówce państw najbardziej niechętnych elastycznym formom zatrudnienia. Na drugim biegunie są bogate kraje: Holandia, gdzie połowa zatrudnionych pracuje na niepełny etat, oraz Szwecja, Niemcy i Wielka Brytania, z co trzecim, takim pracownikiem.
W 1999 roku na niepełny etat pracowało 10% polaków, a dekadę później już tylko 8%. Okazuje się, że to tendencja odwrotna do sytuacji w wielu krajach Unii Europejskiej, gdzie ta forma zatrudnienia zyskała na popularności. W ten sposób pracuje 18,8% obywateli UE, czyli o 3% więcej niż 10 lat temu.
Polscy pracodawcy mają być niechętni tego typu rozwiązaniom z uwagi na problem z rekrutacją pracowników, których jest dwa razy więcej. Tym samym sprawowanie kontroli nad nimi wydaje się trudniejsze. Dlatego chętniej przyjmuje się do pracy ludzi na pełen etat.
Bruksela od lat stara się przekonać Polskę do elastycznego zatrudnienia, twierdząc, że dzięki temu młodzi pracownicy chętniej decydują się na rodziny - w przypadku pojawienia się dziecka nie tracą źródła dochodu. W Unii co trzecia matka pracuje na część etaty, a u nas - co dziesiata.
